Alfabet niemiecki jest bardzo podobny do alfabetu łacińskiego, który znamy z języka polskiego. Składa się z 26 podstawowych liter, a dodatkowo zawiera kilka znaków diakrytycznych, które są charakterystyczne tylko dla języka niemieckiego. Znajomość alfabetu to pierwszy krok do nauki niemieckiego – zarówno w pisaniu, jak i w czytaniu.
Podstawowe litery alfabetu niemieckiego
Oto litery alfabetu niemieckiego:
A, B, C, D, E, F, G, H, I, J, K, L, M, N, O, P, Q, R, S, T, U, V, W, X, Y, Z
W języku niemieckim występują trzy litery z tzw. umlautami (dwukropek nad literą):
- Ä (ae) – coś pomiędzy a, a e
- Ö (oe) – coś pomiędzy o, a e
- Ü (ue) – wymawiane jak długie u
Jeśli nie ma możliwości wpisania umlautu na klawiaturze, można zapisać go jako dwuznak:
- ä = ae
- ö = oe
- ü = ue
Te znaki zmieniają wymowę danego słowa. Na przykład:
- schon (już) vs. schön (piękny) – różnica znaczeniowa i fonetyczna!
S czytamy jak „z” jeżeli jest po s samogoska
- sagen – mówić
- setzen – siedzieć
- sollen – musieć
Gdy po s występuje t, ch lub p czytamy to jak sz
- Stadt
- sprechen
- Scheibe
Tsch czytamy jak cz
- Deutsch
- Tschechien
Ck an końcu wyrazu czytamy jak k
- Stück
- Sack
Eszett (ß) – ostre s
Język niemiecki ma również specjalny znak: ß, nazywany „Eszett” lub „scharfes S”. Oznacza ono długie, podwójne „s” i występuje tylko po samogłosce długiej lub dyftongu. Przykład:
- Straße – ulica
- Fuß – stopa
W nowoczesnym piśmie ß często zastępowane jest przez ss, szczególnie w Szwajcarii, gdzie ß w ogóle się nie używa.
Podwójne spółgłoski
W języku niemieckim podwójne spógłoski czytamy jak pojedynczą
- kommen
- nennen
- wollen
- statt
Po spółgłosce i czytamy jak y
- Wind
- blind
- sind
Po spółgłosce ie czytamy jak długie i
- sietzen
- lieben
- fliegen
- wiegen