Język niderlandzki, podobnie jak niemiecki, należy do rodziny języków zachodniogermańskich. Ich pokrewieństwo jest wciąż widoczne.
Wczesne początki języka
Początki niderlandzkiego są trudne do ustalenia z powodu braku pisemnych dowodów. Najstarsze dokumenty pochodzą z X wieku i są to zaledwie dwa teksty: wiersz miłosny i tekst religijny. Używany w nich język nazywa się staroniderlandzkim. Od XII wieku język zaczął pojawiać się częściej w formie średnioniderlandzkiego.
Niderlandzki wywodzi się z dialektów zachodniogermańskich, takich jak dolnofryzyjski, dolnosaksoński i północnośrodkowofryzyjski. W miarę jak terytoria, na których mówiono po niderlandzku, rosły, dialekty z Brabancji i Flandrii stały się szczególnie wpływowe ze względu na ich dynamicznie rozwijającą się gospodarkę. To sprawiło, że niderlandzki stał się ważnym językiem handlowym.
Powstanie Standardowego Języka
W XVI wieku siedem północnych prowincji Niderlandów zjednoczyło się, tworząc Republikę Siedmiu Zjednoczonych Niderlandów. Wtedy dialekty używane w północnej części kraju połączyły się, dając początek nowoniderlandzkiemu. Język ten był silnie oparty na dialekcie z prowincji Holandia i stał się podstawą standardowego języka pisanego, który ukształtował się w XVII wieku.
Kluczową rolę w ujednoliceniu języka odegrała Biblia Państwowa (Statenbijbel). To tłumaczenie Biblii miało być zrozumiałe dla wszystkich Niderlandczyków, dlatego było mieszanką różnych dialektów. Dzięki temu powstał powszechnie uznany standard pisany.
Wpływy zewnętrzne i reformy
W XVIII wieku Niderlandy znalazły się pod panowaniem Francji, co miało większy wpływ na południowe prowincje. W północnych prowincjach wpływ francuskiego był mniejszy. W 1804 roku wprowadzono pierwsze oficjalne zasady pisowni, a rok później wydano pierwszą normatywną gramatykę.
Po zakończeniu panowania francuskiego w 1813 roku, Niderlandy odzyskały niepodległość. W 1863 roku przeprowadzono kolejną reformę językową. Jej podstawowe zasady, z niewielkimi zmianami, obowiązują do dziś.